Vrijdag 24 april ben ik vanuit Sauhara via het vliegveld van Bharatpur vertrokken naar Kathmandu - met Buddha Air. Dat is een vlucht van ongeveer 150 kilometer waarbij na het opstijgen vrijwel meteen de landing kan worden ingezet. Je kunt vanuit Sauhara ook met de auto naar Kathmandu - maar dat is een soort dodemansrit van 150 kilometer over drukke en slechte wegen.
Op het vliegveld van Kathmandu werd ik door mijn taxi-chauffeur opgewacht die me naar mijn hotel Mystic Buddha zou brengen. Dat werd een heel avontuurlijke rit dwars door de stad en dan helemaal naar de andere kant. In de buurt van Sitapaila en direct aan wat ze hier noemen de Ring Road. De rest van de vrijdag ben ik in het hotel gebleven om wat mail af te werken en het contact met het thuisfront te onderhouden. Ook - en niet onbelangrijk - met de taxichauffeur onderhandelen over excursies voor zaterdagmiddag en zondag de hele dag. Een goede deal gemaakt boor beide partijen: zaterdag de hoogtepunten van Kathmandu - beginnend met de beklimming van de Dharahara Toren. Zondag naar Bahktapur en omgeving voor de mooiste tempels in deze regio. En dat voor maar 7000 Nepalese roepies.
Na het ontbijt had ik royaal de tijd om de directe omgeving van het hotel te verkennen. Rond half elf ben ik vanuit het hotel Mystic Bhudda op goed geluk linksaf de poort uit gegaan. Aanvankelijk kom je het typisch Nepalese straatbeeld tegen met winkeltjes van diverse soorten en maten en allemaal even rommelig. Een aar pubermeisjes zien me met een camera lopen en willen op de foto. Ze staan er spontaan en leuk op lopen verder. Verder in de straat kleurijke beelden van een klein meisje in traditionele kledij en een bloemenverkoper met een bak felrode anjers. Later kan ik op de kaart zien dat ik parallel van de Ring Road op een onverharde weg loop richting Sitapaila.
Tot mijn verrassing stuit ik na een meter of 500 aan de overkant van de weg op een fraai tempelcomplex - het Buddha Park. Het oversteken van deze Ringroad is een avontuur op zich - maar na wat pogingen lukte dat - met zekere doodsverachting. Dit Buddha Park is onderdeel van het Swayambu Park - waarin meerdere tempels zijn opgenomen. De tempels bij de ingang van het Buddha Park zijn de moeite van het fotograferen waard - samen met de Nepalese en Indische toeristen een kleurrijk geheel. Dat is in een kleine fotoserie wel te zien.
Fotos voor de aardbeving
Mijn laatste "toeristische" foto was een koppeltje apen op de tempelmuren die elkaar gezellig aan het vlooien waren. Het was 11.55 uur - 25 april 2015 toen ik daarmee bezig was en hoorde en voelde opeens het geluid en het trillen van een lange goederentrein die op snelheid een station binnenrijdt. Daarbij gaat de vloer heen en weer en ook nog eens op en neer. Aanvankelijk keek ik rond waar die trein was en dacht tegelijkertijd dat er in Nepal eigenlijk helemaal geen spoorlijnen zijn (in Nepal ligt slechts een kleine spoorlijn van de NJJR (Nepal Janakpur-Jayanagar Railway). Aanvankelijk was de paniek nog niet erg groot en op het tempelcomplex stortten geen muren en beelden in. Wel werd naar de bergen gewezen waar grote stofwolken ontstonden die al snel over de huizen en wegen zakten waar wij ons bevonden. Na een paar minuten waren de bevingen voorbij en heb ik het tempelcomplex verlaten - nogal verward en met het idee "wat is mij nu weer overkomen??"
Langzaam dringt tot me door dat ik in een serieuze aardbeving heb gezeten en dat het misschien slim is om naar mijn hotel terug te gaan. Op de eerste honderd a tweehonderd meter naar het hotel had ik het idee dat het een en ander wel meeviel. In de winkels wat omgevallen rollen tapijt, potten met verf, gebroken ruiten en scheuren in de muren. Wel erg, maar niet dat ik dacht - Oei - foute boel. Fotos na de aardbeving
Dat veranderde wel in de directe nabijheid van het hotel. Aan beide kanten van het hotel waren gebouwen ingestort. Links van het hotel waren meerdere gebouwen volledig ingestort of omgevallen. Aan de rechterkant van het hotel was een complex van 6 verdiepingen door de onderste verdieping gezakt en stond zo scheef dat het elk moment kon instorten. Aan de overkant van de weg stond en wooncomplex dat in zijn geheel was ingestort.
Het kon niet anders zijn dat in deze gebouwenslachtoffers zijn gevallen. Aan de overkant van de straat zijn de eerste moedige mannen al op de puinhopen geklommen om te kijken of er hulp verleend kan worden. Binnen enkele minuten worden de eerste mensen uit het puin gehaald. Sommige mensen licht gewond, sommige mensen zwaar en voor enkele mensen zag het er erg slecht uit.
Tijdens die reddingswerkzaamheden waren er meerdere naschokken. Sommige mannen tuimelden gewoon van de puinhopen tijdens de naschokken en zullen daarbij vast gewond geraakt zijn. Aan de kant van de weg veel vrouwen en kinderen die de ingestortte huizen konden ontvluchten en nu wanhopig langs de weg moesten afwachten of familieleden gered konden worden.
Een uurtje na de eerste aardbeving was ik terug in het hotel waar het duidelijk werd dat het veilger was om niet meer in het gebouw te blijven en een veilie plek op te zoeken in de open lucht. Dat werd uiteindelijk een betonnen plaats achter het hotel waar het kamperen rond 13.00 uur op zaterdag begon. Uiteindelijk heb ik daar met een veertigtal - overwegend Nepalese mensen uit de buurt gebivakkeerd tot aan mijn vlucht op maandagmorgen 04.30 uur.
De bevingen kwamen met een vaste regelmaat terug. Op zich een eng gevoel, maar onze lokatie was relatief veilig omdat er geen hoge gebouwen in de directe omgeving waren. Wel was er op zondag de 26e even paniek omdat er een zware naschok kwam van 6.5 (Richter) waarbij de gebouwen van 6 hoog naast het hotel heen en weer stonden te wankelen.
Het is wennen als de stroom uitvalt, er geen water meer is en de telefoon geen "bereik" meer heeft of de service van de provider is weggevallen.
Het wordt dan pionieren om de telefoon aan de gang te houden, kijken of je misschien toch bereik hebt om het thuisfront te waarschuwen en of je zaklamp het nog doet. Gelukkig was die mee.
In de loop van de dag hebben we de matrassen van het hotel buiten gelegd - samen met de dekbedden. Met de koude nachten van Kathmandu was dat geen slecht idee. Langzaam maar zeker wist de eigenaar van het hotel met hulp van zijn personeel de catering weer een beetje op gang te brengen: voor iedereen een bakje rijst met wat groente en voldoende water.
Voor de nachten hebben we de matrassen en de dekbedden van het hotel buiten gelegd. Die zijn hard nodig omdat de nachten door de hoge ligging snel en fors afkoelen. In de nacht van zondag op maandag is het fors gaan regenen en hebben we de matrassen verlegd naar een afdak. Vanaf die plek konden we nog steeds snel naar de openlucht vluchten als er naschokken waren - en die waren er elk uur.
Op maandagochtend de 27e april stond mijn reguliere vlucht gepland met een vertrek om 07.50 uur. En niet te geloven: vanuit het thuisfront had ik vernomen dat het toestel vanuit Istanbul was vertrokken naar Nepal. Om 4 uur in de nacht vertrokken naar het vliegveld, waar een soort oorlogsstemming heerste - honderden mensen die naar huis wilden - en dan liefst zo snel mogelijk. Een lang uur lang leek het erop dat we de luchthaven niet binnen mochten - alle deuren waren dicht. Plotseling werden de passagiers van Turkish Airlines geroepen - mochten we naar binnen - hadden in een half uurtje de boardingpass en zaten met maar een half uurtje vertraging in de lucht. Op weg naar huis.
Kathmandu - Sauhara over de weg: 150 km